چرا در مبادله اسیران دو كشور، همواره تعداد كمتری از اسیران ایرانی در مقایسه با اسیران عراقی آزاد و معاوضه می‌شدند؟
این مسئله را فقط باید با توجه به حسن نیت جمهوری اسلامی ایران برای حل مسائل فی‌مابین دو كشور و عدم صداقت رهبران بعثی عراق در این زمینه تحلیل كرد.
صدام حسین تنها پس از آغاز جنگ با كویت و قدرت‌های بزرگ، با عقب‌نشینی نیروها و مبادله اسیران توافق نمود و برای این منظور روز جمعه 26 مرداد 1369 را روز مبادله اسیران اعلام كرد. جمهوری اسلامی ایران نیز در مقابل برای نشان دادن حسن نیت خود، متقابلاً مبادرت به آزاد كردن اسیران عراقی نمود. درست روزهایی كه عراق سرگرم جنگ در كویت بود هر روز به تعداد مساوی اسیر از طرفین آزاد می‌شدند. ولی این روند به صورت عادی پیش نرفت، و صدام حسین پس از فراغت از جنگ با قدرت‌های بزرگ در كویت، دیگر به حسن نیت ایران پاسخ نگفته و در مقابل آزادی اسیران عراقی از طرف ایران، اسیران ایرانی كمتری را آزاد می‌نمود.
دولت صدام حسین بنا به دلایل گوناگون كه شاید یكی از آنها ترس از تهدیدات ایران بود، در زمان درگیری در كویت، مجبور به مبادله اسیران و همكاری موقت با جمهوری اسلامی ایران در این زمینه شد و ا‌لا این دولت هیچ حسن‌نیت و صداقتی برای حل مسئله اسیران نداشت و از وجود اسیران ایرانی در زندان‌هایش به عنوان ابزاری برای كسب امتیاز در چانه‌زنی‌های دیپلماتیك با ایران استفاده می‌كرد.
