چرا امام خمینی پذیرفتن قطعنامه 598 را به مثابه نوشیدن جام زهر عنوان كردند؟
زیرا حضرت امام با توجه به فشارهای همه‌جانبه سیاسی، اقتصادی و نظامی بین‌المللی و داخلی مجبور شدند قطعنامه 598 را كه مخالف نظر ایشان بوده است، بپذیرند. قطعنامه 598 حاوی مطالبی نبود كه ایران بتواند در قالب آن به تمامی خواسته‌هایش برسد. حضرت امام معتقد بودند كه عراق علاوه بر بازگشت به مرزهای بین‌المللی، باید به عنوان متجاوز شناخته شود و خسارات جنگی نیز از این كشور گرفته و به ایران داده شود. ولی این قطعنامه، متجاوز را معلوم نكرد و خساراتی نیز به ایران پرداخت نشد. لذا از یك طرف امام مجبور بود كه به لحاظ شرایط اقتصادی و نظامی و سیاسی داخلی و بین‌المللی قطعنامه را بپذیرد، زیرا نپذیرفتن قطعنامه ممكن بود نظام اسلامی را با خطر جدی مواجه سازد و از طرف دیگر خواسته‌های امام را كه تأمین منافع ملی جمهوری اسلامی ایران و مصالح نظام بوده است برآورده نساخت. لذا امام بهترین تشبیه و تعبیر را در این باره به كار بردند و آن اینكه با پذیرش قطعنامه جام زهر را نوشیدند. در حقیقت حضرت امام به رغم دیدگاه‌های قبلی خویش و صرفاً بر اساس مصالح نظام و منافع ملی از آرمان‌های خویش عدول كرد؛ آبروی خود را در طبق اخلاص گذاشت و فدای مصالح جمهوری اسلامی نمود.
