در فردای نبرد حمله به کویت، کنترل صادرات سلاح به خلیج‌فارس موردتوجه جدّی قرار گرفت. منازعاتی که طی ده، دوازده سال گذشته دو جنگ بزرگ را به وجود آورد، بدون شک ریشه‌های عمیقی در منطقه داشته است. مع‌هذا این تفکر به‌طور گسترده وجود دارد که تأمین‌کنندگان بزرگ سلاح با انتقال و فروش سلاح سهم مهمی در افزایش منازعه در خلیج (فارس) داشته‌اند.
هرچند محدودیت‌هایی در خصوص فروش سلاح پیش‌بینی‌شده است، ولی پیشنهادات ارائه‌شده تاکنون موردپذیرش قرار نگرفته است. در فوریه سال 1991، جیمز بیکر وزیر خارجه امریکا تأکید کرد که «زمان آن فرارسیده تا جریان صدور سلاح به یک منطقه بیش‌ازحد نظامی شده کاهش یابد.» باوجوداین، جرج بوش، رئیس‌جمهور وقت آمریکا طی اعلامیه‌ای که در ماه مارس انتشار یافت، تصریح کرد که کنترل تسلیحات برای آمریکا بدین معنی نیست که از فروش سلاح چشم‌پوشی کند. به دنبال او، دیک چنی وزیر دفاع اعلام کرد: «کنترل فروش تسلیحاتی که بر خاورمیانه اعمال‌شده تنها موشک‌های بالستیک، سلاح‌های شیمیایی و هسته‌ای را در برمی‌گیرد.» علی‌رغم این تناقض‌گویی آشکار، این اظهارات ثابت می‌کند که امنیت در خلیج‌فارس بیش‌ازپیش به سطح سلاح‌ها و انتقال تسلیحات بستگی دارد هرچند که دولت‌های منطقه نیز باید پاسخگوی الزامات امنیتی نیز باشند.
