درحالی‌که هنوز سازمان ملل تحت تأثیر فشارهای اربابان حزب جنایت‌كار بعث نتوانسته است قدم اولیه تعیین متجاوز بودن عراق را با موفقیت بردارد، شایسته نیست جنگی كه با هجوم و كشتار و غارت‌گری و جنایت یك متجاوز آغاز شد، از طریق مذاكره و مصالحه و آشتی با وی به پایان برسد.
به گزارش تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، موضع قدرت‌های بزرگ و سازمان‌های منطقه‌ای و جهانی، اتمام جنگ عراق و ایران بدون توجه به عدالت و لزوم تقدم تعیین متجاوز بر سایر بندهای قطعنامه ۵۹۸ می‌باشد.
روزنامه جمهوری اسلامی (۹/۹/۱۳۶۶) در سرمقاله خود نوشته است: سازمان ملل و همچنین اركان اصلی و اساسی آن یعنی مجمع عمومی و شورای امنیت هیچ‌گاه نتوانسته و نخواسته‌اند كه طبق منشور بین‌المللی خود، در جنگ تحمیلی عادلانه و بی‌طرفانه قضاوت كنند.
از زمان صدور نخستین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل در ششم مهر ۱۳۵۹ ـ كه در شرایط حضور نیروهای متجاوز عراقی در سرزمین‌های غرب و جنوب میهن اسلامی و اشغال هزاران كیلومتر از خاك جمهوری اسلامی ایران تحقق یافت، شورای مزبور خواستار آتش‌بس بین دو كشور درگیر شده بود تا به امروز در اوج اقتدار نظامی و سیاسی ایران اسلامی سخن از عقب‌نشینی نیروهای اسلام به پشت مرزهای بین‌المللی به میان می‌آورد و این عقب‌نشینی را مقدم بر تشكیل یك كمیته ویژه جهت معرفی متجاوز می‌داند! عملكرد ناعادلانه سازمان ملل بر جهانیان و به‌خصوص بر دولت‌ها و سیاست‌مداران و خبرنگاران خارجی واضح و عیان بوده است. سازمان ملل در رویارویی با بحران جنگ تحمیلی چنان اسیر فشارها قرارگرفته كه وقتی تنها چند ساعت پس از اعلام قطعنامه ۵۹۸ ناوگان جنگی امریكا كاملاً در ضدیت با بند پنجم این قطعنامه و در كمال بی‌اعتنایی به آن وارد آب‌های خلیج‌فارس شد، به خود اجازه نداد كه این اقدام را به‌عنوان گامی در تشدید بحران، مورد نكوهش قرار دهد.
با این حساب، چگونه می‌توان به توانایی سازمان ملل برای حل بحران جنگ تحمیلی و به صداقت این سازمان ایمان آورد؟
مسئله اعلام متجاوز بودن عراق كه همه دولت‌های جهان آن را پذیرفته‌اند؛ گام اولیه سازمان ملل برای حل بحران هفت‌ساله جنگ تحمیلی به شمار می‌آید.
درحالی‌که هنوز سازمان ملل تحت تأثیر فشارهای اربابان حزب جنایت‌كار بعث نتوانسته است این قدم اولیه را با موفقیت بردارد، شایسته نیست جنگی كه با هجوم و كشتار و غارت‌گری و جنایت یك متجاوز آغاز شد، از طریق مذاكره و مصالحه و آشتی با وی به پایان برسد.
منبع:
روزنامه جمهوری اسلامی، ۹/۹/۱۳۶۶، ص ۹
