گزارشگر وال‌استریت ژورنال گفت: جنگجویان ایرانی هرچند که از سیل سلاح‌هایی که از شوروی، فرانسه و نقاط دیگر به‌سوی عراق سرازیر است محروم‌اند، از آمیزه‌ای از وطن‌پرستی، شور مذهبی و احساس انتقام‌جویی نیرو می‌گیرند.
به گزارش تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، به نظر می‌رسد که ایران در تصمیمش برای ادامه جنگ پابرجاست و همه محاسبات نشان می‌دهد جمهوری اسلامی، اقتصاد، مناسبات بازرگانی، سیاست خارجی و بالاتر از همه مردمش را در قالب این اندیشه قرار داده است که جنگ ممکن است سال‌ها ادامه یابد.
این مطلب را یوسف ابراهیم گزارشگر وال‌استریت ژورنال پس از دیداری شانزده‌روزه از تهران با مقام‌های دولتی، داوطلبان جنگی، شهروندان عادی، دیپلمات‌های خارجی و بازرگانی نوشته است.
رادیو امریکا (روز ۱۸/۹/۱۳۶۲) به نقل از گزارشگر وال‌استریت ژورنال اعلام کرد:
دیون خارجی ایران که به 15 میلیارد دلار می‌رسید، بازپرداخت شده است. میانگین صادرات نفت به 2 میلیون بشکه در روز رسیده و انتظار می‌رود یک درآمد 23 میلیارد دلاری را در سال جاری برای ایران فراهم آورد، معامله‌های پایاپای با چند کشور نیز گسترش‌یافته است.
وابسته‌های نظامی در تهران می‌گویند جمهوری اسلامی به‌طورکلی توانسته است بر تحریم فروش اسلحه که توسط امریکا و اروپای غربی بر ایران تحمیل شد، چیره شود و راه‌های پنهانی خرید اسلحه و مهمات در اروپای غربی، اروپای شرقی و خاورمیانه (غرب آسیا) گشوده شده است. البته بهای برخی از این سلاح‌ها و مهمات سه برابر بیشتر از ارزش اصلی آن‌هاست.
گزارش رادیو امریکا حاکی است: محسن نوربخش رئیس بانک مرکزی ایران که تحصیل‌کرده امریکاست، در مصاحبه با یوسف ابراهیم حاضر نشد بگوید که خریدهای تسلیحاتی چقدر برای ایران تمام می‌شود، اما گفت که هزینه‌های جنگی ۳۰ درصد بودجه سالانه کشور را در برمی‌گیرد.
به گفته نوربخش، با درآمدهای نفت و درآمدهای اضافی از راه گرفتن مالیات و منابع دیگر ایران می‌تواند هزینه یک جنگ طولانی را تحمل کند.
رئیس بانک مرکزی می‌گوید جمهوری اسلامی تمام مشکلات اقتصادی را که ممکن است در صورت بسته‌شدن تنگه هرمز با آنها روبه‌رو شود در نظر گرفته است و برای رویارویی با نتایج آن آماده است، اما به نوشته یوسف ابراهیم، در ورای تمام این سخنان شجاعانه این حقیقت خودنمایی می‌کند که جنگ، اقتصاد ایران را سال‌ها به عقب انداخته است، هزینه‌ای که آثار آن عمیقاً در ایران احساس می‌شود و ایرانی‌ها می‌گویند نمی‌توانند عراقی‌ها را به خاطر آن ببخشند.
از آغاز جنگ در سپتامبر ۱۹۸۰ دست‌کم 150 هزار تن از نظامیان و غیرنظامیان ایرانی به قتل رسیده‌اند و 400 هزار تن مجروح شده‌اند.
از آغاز جنگ، عراقی‌ها بیش از ۱۲۰۰ روستا را از بین برده و بخش‌هایی از ۲۵ شهر و یا تمامی آنها را درهم کوبیده‌اند. گزارشگر وال‌استریت ژورنال همچنین افزوده است: یک مقام دولتی در گفت‌وگویی خصوصی گفت که سرنگون‌شدن صدام حسین ممکن است یک سال دیگر به طول انجامد و آن‌گاه شاید دو سال هم طول بکشد تا یک دولت اسلامی کنترلش را بر عراق برقرار کند.
یوسف ابراهیم یادآور شد: حتی اگر جنگ تمام شود ایران معتقد است که صدور انقلاب باید برای تضمین بقای کشور ادامه یابد.
به گفته رادیو امریکا، یوسف ابراهیم در آغاز گزارش خود به نامه‌هایی اشاره کرده است که جوانان ایرانی پیش از رفتن به جبهه جنگ برای پدران و مادرانشان می‌نویسند. آنان می‌دانند که به‌سوی مرگ می‌روند و می‌دانند که کار درستی انجام می‌دهند.
نامه‌ها که نوشتن آنها از هنگام برپایی خونین‌ترین جنگ خاورمیانه شروع‌شده با سپاس از پدران و مادران که فرزندانی چنین شایسته پرورش داده‌اند آغاز می‌شود.
نویسندگان سپس نام خدا و رهبرشان امام خمینی را ذکر می‌کنند و به نوشته یوسف ابراهیم به‌سوی شهادت گام برمی‌دارند.
گزارشگر وال‌استریت ژورنال سپس اضافه کرده است: بیش از نفت یا پول همین برداشت و نظر است که از سال ۱۹۸۱ جریان جنگ را به زیان عراق تغییر داده است.
وی می‌افزاید: جنگجویان ایرانی هرچند که از سیل سلاح‌هایی که از شوروی، فرانسه و نقاط دیگر به‌سوی عراق سرازیر است محروم‌اند از آمیزه‌ای از وطن‌پرستی، شور مذهبی و احساس انتقام‌جویی نیرو می‌گیرند.
وی ضمن اشاره به تهدید‌های متقابل عراق و ایران، وعدة امریکا در مورداستفاده از نیروی نظامی به‌منظور جلوگیری از بسته‌شدن تنگه هرمز و نیز استقرار ناوگان بزرگی از کشتی‌های جنگی امریکا، فرانسه و انگلستان در نزدیکی آب‌های خلیج‌فارس خاطرنشان ساخته است:
به نظر می‌رسد که هیچ‌کدام از این تهدیدها رهبران ایران را به هراس نیفکنده است. آیت‌الله خمینی تابستان گذشته در گفت‌وگویی با روحانیون گفت تا زمانی که این جوانان وجود دارند و از سراسر کشور به‌سوی جبهه‌های جنگ می‌شتابند و بهنگام رویارویی با دشمن حماسه می‌آفرینند؛ هیچ‌کس نخواهد توانست به کشور آسیبی برساند.
منبع:
روزنامه جمهوری اسلامی، ص ۲۱، رادیو آمریکا ۱۸/۹/۱۳۶۲
