ایجاد شبکه‌ای منسجم و هماهنگ از رادارها که صدها رادار کوچک و بزرگ را شامل می‌شد، ایده نوآورانه‌ای از شهید ستاری بود که موجب شد، ضمن کاهش هزینه‌ها، روند دفاع هوایی کشور دچار خلل نشود.
سرلشکر شهید خلبان «منصور ستاری» در سال 1327 در روستای «ولی‌آباد» شهرستان قرچک به دنیا آمد. دوران ابتدائی را در مدرسه ولی‌آباد و دوران متوسطه را در قریه پوئینک باقرآباد این شهرستان به پایان رسانید.
وی در دوران تحصیل همواره یکی از شاگردان ممتاز کلاس بود. شهید بزرگوار پس از اخذ دیپلم متوسطه، در سال 1346 وارد دانشکده افسری شد و پس از پایان دوره به درجه ستوان دومی نائل شد.
در سال 1350 جهت طی دوره علمی کنترل رادار به کشور آمریکا اعزام شد و پس از گذراندن دوره یک‌ساله، در سال 1351 به ایران بازگشت و به‌عنوان افسر کنترل شکاری نیروی هوایی مشغول به کار شد. وی در سال 1354 در کنکور سراسری شرکت کرد و در رشته برق و الکترونیک پذیرفته شد.
شهید ستاری بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و در جریان دفاع مقدس، به علت فعالیت‌های بیش‌ازحدی که در اجرای طرح‌های جنگی از خود نشان داد؛ در سال 1362 به‌عنوان معاون طرح و برنامه نیروی هوایی منصوب و به دلیل لیاقت و شایستگی، در بهمن‌ماه 1365 با درجه سرهنگی به سمت فرماندهی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی منصوب و تا هنگام شهادت در 15 دی‌ماه 1373 عهده‌دار این مسئولیت بود.
اقدامات بنیادین و اساسی شهید ستاری
-تأسیس دانشکده پرواز «خلبانی»، این آرزوی دیرینه هر ایرانی وطن‌پرست و پرسنل نیروی هوایی بود. اولین سری دانشجویان خلبانی در مهرماه 1367 وارد دانشکده پرواز شدند.
-تأسیس دانشکده هوا و فضا با 8 گرایش تحصیلی و مبتنی بر برنامه‌های آموزشی، مجموعه‌های کارشناسی و مصوبات وزارت فرهنگ و آموزش عالی
-تأسیس دانشکده پرستاری و راه‌اندازی مرکز تحقیقات و آموزش پزشکی «پاتولوژی» نیروی هوایی
-ایجاد شبکه دیده‌بانی به‌منظور تقویت سیستم پدافندی کشور. ایجاد شبکه دیده‌بانی بصری- ایجاد موانع هوایی بر فراز دره‌ها، گذرگاه‌ها و ارتفاعات.
در همین خصوص بسیاری از پیشکسوتان و متخصصان داخلی معتقدند؛ در دورانی که رژیم بعث از قدرتمندترین تجهیزات آفندی اهدائی از طرف دشمنان غربی و شرقی برخوردار بود و رادارها و سایت‌های پدافندی ما را هدف قرار می‌داد، اگر ابتکار بزرگانی چون شهید ستاری نبود، قطعاً راه دفاع هوایی کشور مسدود می‌شد. ایجاد شبکه‌ای منسجم و هماهنگ از رادارها که صدها رادار کوچک و بزرگ را شامل می‌شد، ایده نوآورانه‌ای از شهید ستاری بود که موجب شد، ضمن کاهش هزینه‌ها، روند دفاع هوایی کشور دچار خلل نشود.
در عملیات‌های بزرگی همچون «فتح المبین» و «بیت‌المقدس»، استفاده از سامانه پدافند هوایی «هاگ»، برای نخستین بار و به ابتکار شهید ستاری، به‌صورت مستقل عملیاتی شد؛ یعنی با استفاده از رادار متصل به سامانه، کاری شد که شبکه‌ای درهم‌تنیده و متشکل از چندین رادار تصویری گسترده از آسمان کشور ارائه دهد. همچنین جلوگیری از انهدام پیاپی سامانه‌های پدافندی هاگ به‌واسطه اصابت موشک‌های دشمن، از دیگر ابتکارات وی بود.
ساده زیستی
راوی: مادر شهید
در ایام تابستان در کارخانه «ایتالیران» کار می‌کرد. بااینکه وضعیت خانوادگی ما آن‌گونه بود که احتیاج‌های او را تأمین کند، اما منصور اصرار داشت که باید رنج کار خودش را بچشد و موقع عید که می‌شد، بااینکه اصرار می کردیم، لباس نو بخرد، اما از این کار ابا داشت و می‌گفت: ببینیم بچه‌های محل چه می‌پوشند، اگر همه آن‌ها لباس نو پوشیدند، من هم می‌پوشم وگرنه نمی‌توانم آه کسانی را که ندارند، تحمل کنم.
تخصص در کار
راوی: سرهنگ حبیب‌الله اکبریان
سرهنگ حبیب‌الله اکبریان در خاطره‌ای بیان می‌دارد؛ تعمیرگاه موتور جت نیروی هوایی در زمان فرماندهی تیمسار ستاری، با ابتکار ایشان، انواع موتورهای هواپیما را تعمیر و بازسازی می‌کرد.
روزی تیمسار با توجه به گستردگی و حجم کار زیاد؛ دستور دادند که گردان موتورجت به آمادگاه موتور جت ارتقاء یابد. لذا از بنده و سرهنگ شمالی که در آن زمان فرمانده گردان بود، خواستند؛ طرح سازمانی برای این کار تهیه کنیم. با توجه به تجربیات چندین ساله خودمان در این تخصص، کار را شروع کردیم و ده روز متوالی روی طرح کار کردیم.
در یکی از روزها تیمسار ستاری به قسمت آمدند و گفتند: نوشتن طرح را به کجا رساندید؟ طرح را به تیمسار نشان دادیم، نگاهی به آن انداختند و گفتند: من هم شب گذشته این طرح را نوشتم، ببینید به دردتان می‌خورد، یا نه؟ وقتی طرح را دیدیم، از ارائه طرح خودمان پشیمان شدیم.
این موضوع واقعاً برایمان مسئله شده بود که تیمسار این‌همه اطلاعات را از کجا کسب کرده‌اند، درصورتی‌که تخصصشان چیز دیگری بود.
ایثار در عملیات خیبر
در عملیات خیبر، در محاصره بمباران شیمیائی، شهید ستاری، ماسک خود را به پیر مردی که راننده لودر بود، تقدیم می‌کند. براثر این اقدام، وی تازمان شهادت، از شامه بویائی، بی‌بهره شده بود، درحالی‌که تا پایان عمر این موضوع را مخفی کرد.
