شعارهای جنگ را چه گروه‌ها و یا سازمان‌هایی مطرح میكردند و هدف از آنها چه بود؟
شعارهای زمان جنگ را ستاد و یا نهاد خاصی تولید نمی‌كرد بلكه اغلب فی‌البداهه به وسیله فردی یا رزمنده‌ای در میان جمع و با توجه به
مقتضیات خاص زمان و مكان ـ مثل قبل از عملیات یا حین عملیات و یا
بعد از پیروزی ـ سر داده می‌شد و از قضا جاودانه می‌شد. لذا اغلب شعارهای آن دوران را، افرادی از بین خود مردم كه دارای نیازهای مشترك و با هم بودند، پدید می‌آوردند، یا لااقل جامعه با میل و طیب خاطر و شعور و
بلوغ آنها را تكرار می‌كرد. لذا معمولاً شعار تنها وسیله تبلیغی و رسانه گروهی و همگانی است كه مردم به واسطه آن حرفشان را می‌توانند به كرسی بنشانند.
به رغم اینكه بسیاری از شعارهای جنگ فی‌البداهه و مردمی بود، اما سخنان امام خمینی در طول جنگ نیز اساس و شالوده خیلی از شعارها می‌گردید و چون استراتژی نظام از زبان امام خمینی صادر می‌شد و هدایت انقلاب به دست ایشان بود، لذا بسیاری از صحبت‌های حضرت امام تبدیل به شعارهای همگانی می‌شد و سپس نهادهای تبلیغی دست‌اندركار در تمامی جبهه‌ها، آن شعار را تیتر كرده و بر پیشانی‌بندها یا بازوبندها می‌نوشتند و آن را انتشار می‌دادند. برخی از شعارها نیز برخاسته از متون دینی، آیات قرآن، احادیث و روایات و نظایر آن بود كه بیانگر هویت مذهبی رزمندگان ایرانی بود. چرا كه شعار یعنی علامت و نشان، و نیروهای نظامی خودی با تمسك به این شعارها، خود را از غیرخودی و دشمنان متمایز می‌ساختند. بنابراین بسیاری از شعارها، در نطفه اولیه، خودجوش بود، اما بعداً چون مورد پسند همگان واقع می‌شد، با تمایل بسیار آن را پذیرفته و تكرار میكردند و نهادهای تبلیغی و متولّیان امور فرهنگی در جبهه‌ها و پشت جبهه‌ها، آن را عمومیت می‌دادند و بدین ترتیب شعارها فراگیر می‌شد.
