نحوه برخورد نیروهای ایران با اسیران عراق به هنگام اسارت آنها در جبهه‌های جنگ چگونه بود؟
رژیم عراق از آغاز تا پایان جنگ تحمیلی برای جلوگیری از تسلیم شدن نیروهایش به رزمندگان اسلام و برای تخریب وجهه بین‌‌المللی جمهوری اسلامی ایران، همواره چنین تبلیغات می‌كرد كه ایران هنگامی كه نیروهای عراقی را به اسارت درمی‌آورد آنها را كشته و یا مثله می‌كند یا به شكنجه آنها می‌پردازد كه البته این‌گونه تبلیغات در موقع جنگ آن هم از رژیم عراق كه خود پایبند به هیچ یك از حقوق انسانی نبود، بعید نبود. اما رفتار رزمندگان اسلام با نیروهای عراقی به طور معمول اسلامی و انسانی بود و در برخی از مواقع حتی از نیروهای خودی بیشتر به آنها توجه می‌شد. رزمندگان در هنگام اسیر كردن نیروهای عراقی با آنها رفتاری كاملاً انسانی و مطابق حقوق بشردوستانه داشتند. بهترین سندی كه دراین‌باره می‌توان به آن استناد كرد خاطرات خود اسیران عراقی می‌باشد كه به اسارت رزمندگان اسلام درآمدند كه در اینجا به نمونه‌هایی از آن اشاره می‌شود:
یكی از اسیران عراقی كه به هنگام اسارت مجروح شده بود در رد ادعاهای كذب صدام مبنی بر شكنجه و آزار و حتی كشتن اسیران عراقی می‌گوید:
«... ناگهان با نیروهای اسلام برخورد كردم و با بلند كردن دست، خود را به ایرانی‌ها تسلیم كردم آنها برادرانه از من استقبال كردند و یكی از آنها مرا سیراب كرد. با اشاره به او فهماندم كه مجروح شده‌ام او با وسیله‌ای كه در اختیار داشت زخم مرا پانسمان كرد. هر آنچه را كه می‌دیدم با ادعاهای پوچ رسانه‌های تبلیغاتی عراق مغایر بود. ایرانی‌ها نه اسرا را مثله می‌كردند و نه خون آنها را می‌كشیدند، بلكه از هر نظر به مسائل و مشكلات آنها رسیدگی می‌كردند. خدا را به خاطر روشن شدن این حقایق شكر می‌كنم.»
اسیر دیگری درباره وضعیت هنگام اسارت خود می‌گوید: «... تصمیم گرفتم خود را تسلیم كنم، غرق در خون از پناهگاه خارج شدم تا اینكه یكی از افراد سپاه پاسداران به دادم رسید و مرا به پشت جبهه انتقال داد و در آنجا به مدت یك ماه مورد مداوا قرار گرفتم و پس از آن به اردوگاه‌های ایران منتقل شدم.»
اسیر دیگری درباره نحوه برخورد رزمندگان اسلام در هنگام اسارت می‌گوید: «وحشت شدیدی تمام وجودمان را فرا گرفت و همه در این فكر بودیم كه سرنوشت تلخ ما فرا رسیده و خواه ناخواه كشته خواهیم شد، اما هنگامی كه او به نزد ما آمد جمله‌ای را به زبان آورد كه شنیدن آن آرزوی هر اسیری بود. او گفت ما مسلمانیم ... اینجا سرزمین امام است؛ در سرزمین امام خمینی هیچ خطری شما را تهدید نمی‌كند ... نترسید، همگی خوشحال شدیم نیروهای ایرانی با آغوش باز و چهره‌ای خندان از ما استقبال كردند. آری ما محبت و وفا و اخلاص واقعی را در آنها یعنی نیروهای بسیجی لمس كردیم.»
خلاصه اینكه، با توجه به شواهد موجود رفتار رزمندگان اسلام با اسیران عراقی در هنگامی كه آنها را اسیر می‌كردند، بسیار انسانی و اسلامی و حتی بیش از چیزی بود كه در حقوق بین‌الملل انسان‌دوستانه مقرر شده و برعكسِ رژیم عراق كه اصلاً به وضعیت رفاهی، بهداشتی و درمانی اسیران ایرانی در هنگام اسیر شدن توجه نمی‌كرد، رزمندگان اسلام به مصدومان اسیر شده توجه كافی داشتند و آنها را مداوا كرده، تغذیه مناسب برایشان فراهم می‌نمودند و اصلاً مورد شكنجه و آزار و اذیت قرار نمی‌‌دادند.
