به گزارش تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، طلائیه؛ علقمه ایران. زمانی که به این یادمان قدم می‌گذاریم، نظاره‌گر تابلویی از آیات قرآن هستیم که خطاب به حضرت موسی (ع) می‌گوید: «کفشایت را خارج کن اینجا سرزمین مقدس طوی است.» گفته شده که در شروع عملیات تفحص در این منطقه تفألی به قرآن زده شده و این آیه می‌آید.
طلائیه همان سرزمین مقدسی است که حاج ابراهیم همت، بی‌سر به سوی معبودش شتافت تا شرمنده مولایش نباشد همان‌طور که خودش می‌خواست. همان سرزمینی که حسین خرازی مانند مولایش ابوالفضل بی‌دست شد و سپس به دیدار یار رفت و همین بس که هنوز پیکر مهدی باکری در این سرزمین مفقودالاثر است. همان حاج مهدی باکری که در وصیت‌نامه خود نوشته بود «خدایا از تو می‌جوام وقتی‌که کشته شدم جسدم پیدا نشه تا من یه وجب از خاک این دنیا را اشغال نکنم.»
با وصف این سرزمین مقدس، در این گزارش بر آنیم تا به این پرسش پاسخ دهیم که چرا عنوان ابوالفضل العباس را بر طلائیه نام نهاده‌اند؟ پاسخ به این پرسش مرتبط به تفحص در این سرزمین است. زمانی که نیروهای تفحص پس از چند روز جست‌وجو، چیزی پیدا نکردند و به حضرت عباس متوسل شدند. بعدازآن، دوباره اقدام به تفحص کردند و اولین شهیدی که از میان خاک‌ها بیرون آوردند عباس امیری نام داشت. این هم نامی را بر حسب اتفاق پنداشتند؛ اما در اقدامی شگفت زمانی که دومین شهید را تفحص کردند متوجه شدند یک دستش قطع شده و مصنوعی است و نامش ابوالفضل است.
پس از تفحص در این سرزمین مقدس و با یافتن شمار زیادی از پیکرهای مطهر شهدا در ۸ کیلومتری غرب پاسگاه طلائیه، در آنجا برای یادمان و بزرگداشتشان حسینیه حضرت ابوالفضل (ع) ساخته شد. همچنین هیئت‌وزیران این منطقه را در سال ۱۳۸۷ به‌عنوان منطقه نمونه گردشگری تصویب کرد.
