شهید وزوایی راه را گم کرده بود. در تاریکی مسیر را گم کرده بودند. بی‌سیم‌ها کار نمی‌کرد و شرایط سختی بود. چهار تیم دو نفره را در چند جهت می‌فرستد تا راه را پیدا کنند اما راه پیدا نمی‌شود.
شهید محسن وزوایی جوانی بسیار پرجنب‌وجوش و فعال در زمینه‌های ورزشی و تفریح بود. شهید وزوایی از ۱۲ شهریورماه ۱۳۵۷ وارد جرگه انقلاب شد و وقتی در مهرماه ۵۷ در دانشگاه صنعتی شریف قبول شد، در آنجا هم فعالیت‌های انقلابی را دنبال می‌کرد. باوجوداینکه قرار بود برای ادامه تحصیل به آمریکا برود اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، اعزام به آمریکا را منتفی کرد. با شروع جنگ تحمیلی در خطوط جبهه حق علیه باطل قرار گرفت.
شهید وزوایی در عملیات فتح‌المبین مسئولیت فرماندهی محوری را بر عهده داشت که حدود هزار نیرو باید آن شب نزدیک به ۲۰ کیلومتر تا پشت خط دشمن می‌رفتند و توپخانه سپاه چهارم عراق را منهدم کنند. این عملیات امکان پیروزی ایران در فتح‌المبین را بیش‌تر می‌کرد.
ساعت ۱۲ یا ۱ نیمه‌شب بود که دستور عملیات صادر شد. همه گردان‌ها که حساس‌ترین گردان، گردان شهید وزوایی بود، شهید همدانی و شهید حاج همت هم در منطقه شاوریه بودند که آنجا هم بسیار منطقه مهمی بود و به دشت عباس تسلط داشت.
شهید وزوایی و نیروهایش چند ساعت قبل از شروع عملیات فتح‌المبین به دل دشمن زدند. آن منطقه پُر از شیار بوده و باید یک راه‌بلد مسیر را نشان می‌داد. راه‌بلدی کنار آن‌ها بود، اما وقتی آن بلدچی صدای تیراندازی در شب را شنید، ترسید و پا به فرار گذاشت.
شهید وزوایی ماند و هزار نیرویی که راه را گم کرده بودند. از طرفی اجرای عملیات منوط به اقدام موفق این مأموریت بود و از طرف دیگر این نیروها بعد از چند ساعت که هوا روشن می‌شد، در تیررس دشمن قرار می‌گرفتند و همگی شهید می‌شدند.
تقریباً نزدیک به چهار صبح بود که از قرارگاه با شهید وزوایی تماس گرفته شد و هنوز به هدف‌های مورد نظرشان نرسیدند. شهید حاج احمد متوسلیان خیلی نگران شده بود. قرارگاه نصر دائماً پیگیر پیشروی عملیات بود. شهید همت درگیر شده بودند و به‌شدت درگیر عملیات بودند، آن‌ها با کمترین تلفات کار را انجام دادند و صبح بود که حدود ۲۵۰ اسیر هم گرفته بودند؛ اما شهید وزوایی راه را گم کرده بود. در تاریکی مسیر را گم کرده بودند. بی‌سیم‌ها کار نمی‌کرد و شرایط سختی بود.
وی چهار تیم دو نفره را در چند جهت می‌فرستد تا راه را پیدا کنند اما راه پیدا نمی‌شود. محسن به‌تنهایی در تاریکی شب ۲ رکعت نماز می‌خواند و استغاثه می‌کند. او بعد از استغاثه به محضر حضرت زهرا (س) مسیر درست برای هدایت نیروها را پیدا می‌کند و تمام نیروها دقیقاً به همان نقطه‌ای که می‌خواستند می‌رسند.
با تماس شهید وزوایی و اطلاع از اینکه پشت توپخانه هستند همه قرارگاه خوشحال و شاکر خداوند شدند. خبر شهید حسن باقری رسید. نیم ساعت هم طول نکشید که شهید وزوایی تماس گرفت و گفت که همه توپخانه را دور زدیم و اینجا تصرف شد و این‌گونه در عملیات فتح‌المبین عنایت الهی شامل حال این رزمنده‌ها می‌شود. آن‌چنان این عنایت خداوند متعال شامل حال‌شان شد که رزمندگان توانستند با حداقل تلفات که شامل یک شهید و پنج مجروح بود، توپخانه دشمن را به غنیمت بگیرند و نیروهای نظامی بعث عراق را ـ که بالغ‌بر هزار نفر بودند ـ اسیر کنند.
امیر رزاق‌زاده از روایان مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس در این باره می‌گوید: «بعد از عملیات وقتی به دوکوهه برگشتم، با محسن مصاحبه کردم و به او گفتم که قرار نیست جایی پخش شود. شهید وزوایی تا گم کردن مسیر را تعریف کرد و بعد گفت: ضبط‌صوت را خاموش کن تا بگویم چه اتفاقی افتاد. ضبط را خاموش کردم و وزوایی گفت: بعد از استغاثه به حضرت زهرا (س) در آن تاریکی شب، دیدم یک خانم چادری دستشان را به سمتی گرفته بودند و چون من به حضرت زهرا (س) استغاثه کرده بودم، فهمیدم که خانم به کمک ما آمدند. مسیری که حضرت نشانمان دادند، ۱۸۰ درجه خلاف آن مسیری بود که می‌رفتیم، من کل نیروها را عقب‌گرد دادم و رفتیم. باید یک ساعت و خرده‌ای مسیر را طی می‌کردیم تا به توپخانه بعثی‌ها برسیم، در هر مسیری به وزوایی الهام می‌شد که از کدام مسیر بروند».
