جواد در عملیات کربلای ۵ یکی از سخت‌ترین رسته‌ها را برای خدمت انتخاب کرد و با پوشیدن لباس غواصی در عمل نیز ثابت نمود که نه‌تنها ترس و واهمه‌ای از مرگ ندارد، بلکه همان‌گونه که در وصیت‌نامه خویش تصریح کرده است، مشتاقانه دوست دارد شربت شهادت را بنوشد زیرا مطمئن است راهی که در پیش‌گرفته، ادامه راه ائمه اطهار (ع) است.
یکی از اقشاری که حضور تأثیرگذار و چشمگیری درصحنه‌های نبرد و دفاع از میهن داشتند، دانش آموزان نوجوانی بودند که درس و مدرسه را به میدان جنگ برده و با شرکت حماسی و فعال خود، نقش ارزنده‌ای در تغییر و پیشبرد اهداف جنگ و عملیات ایفا کردند و با پذیرش مسئولیت‌هایی فراتر از سن و سال خویش، در کنار فعالیت گسترده در خطوط مقدم و پشت جبهه‌ها، از کنشگران اصلی دفاع مقدس بودند.
مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس از هشتم آبان ماه «روز نوجوان» تا سیزدهم آبان ماه که «روز دانش‌آموز» است درصدد است تا با انتشار گزارش و یا معرفی برخی از شهدای دانش‌آموز و همچنین راویانی که در دوران دفاع مقدس در سنین نوجوانی بوده‌اند به معرفی این گمنامان تاریخ دفاع مقدس بپردازد.
جواد فلاح خطیبی
جواد فلاح خطیبی در ۳ فروردین سال ۱۳۴۹ در تبریز چشم به جهان گشود و بعد از دوره کودکی وارد مدرسه شد و فعالیت‌های علمی خود را تا مقطع راهنمایی ادامه داد.
در آن ایام دشمن بعثی به خاک ما هجوم آورده و جواد هم مانند هر نوجوان وطن‌دوست، مشتاق رفتن به جبهه‌ها و مقابله با متجاوزان بود اما در ابتدا با مشکل کمی سن و رضایت والدین مواجه بود تا اینکه موفق شد در سال ۱۳۶۵ به میدان نبرد اعزام شود. جواد بعد از شرکت در عملیات کربلای ۵ در ۲۱ دی ۱۳۶۵ به درجه رفیع شهادت رسید.
ویژگی‌های فردی و اخلاقی
جواد در یک خانواده متدین به دنیا آمده بود و رابطه خوبی با مسجد و نماز جماعت داشت. بعد از انقلاب هم با تشکیل پایگاه‌های بسیج، جواد یکی از اعضای فعال پایگاه مقاومت بود که در کنار فعالیت‌های فرهنگی، در ایجاد نظم و برقراری امنیت نیز به دوستان بسیجی کمک می‌کرد.
عشق و علاقه به امام خمینی هم آن‌چنان تاروپود وجود جواد را تسخیر کرده بود که وی در لحظات خلوت خویش عاشقانه سرود:
بارالها در رهت هرکس بمیرد زنده است زندگی بی‌عشق تو ننگ است بی ارزنده است
حاضرم در راه دین از تن جدا گردد سرم من بمیرم باک نیست اما بماند رهبر
غواص عاشق شهادت
جواد در عملیات کربلای ۵ یکی از سخت‌ترین رسته‌ها را برای خدمت انتخاب کرد و با پوشیدن لباس غواصی در عمل نیز ثابت نمود که نه‌تنها ترس و واهمه‌ای از مرگ ندارد، بلکه همان‌گونه که در وصیت‌نامه خویش تصریح کرده است، مشتاقانه دوست دارد شربت شهادت را بنوشد زیرا مطمئن است راهی که در پیش‌گرفته، ادامه راه ائمه اطهار (ع) است.
منبع:
احمدی، حسین، محصلان مدرسه عشق: دانش آموزان در دفاع مقدس، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۴۰۱، صفحه ۶۳۲
