فراز دوم یا سوم اذان را که گفتم، شیئی خورد پس گردنم و افتاد روی زمین. ظاهرا فرد معترض، بشقاب رویی دم دستش را به سمت من پرتاب کرده بود!
سوم اردیبهشت سال ۱۳۶۵، هفده‌ساله بودم که برای اولین بار به‌عنوان نیروی تبلیغاتی عازم جبهه شدم.
چون تابستان‌ها در تبلیغات سپاه شهرضا فعالیت می‌کردم، آقا محمد میر فتاح (فرمانده گردان امام حسین (ع) از تیپ قمر بنی‌هاشم) مرا به‌عنوان دستیار مرتضی شیرعلی، مسئول تبلیغات گردان امام حسین (ع) برگزید.
مقر لشکر قمر بنی‌هاشم (ع) درشوشتر بود. آن مقر به مقر شهید باغبانی معروف بود. فضاسازی‌های محیطی، نصب پرچم، برنامه‌ریزی برای برگزاری مراسم صبحگاه، نماز جماعت، دعای کمیل، دعای توسل و دعای ندبه، برنامه‌ریزی برای ایام شهادت و تولد ائمه اطهار (ع) از وظایف واحد تبلیغات بود.
آقای شیرعلی اذان گفتن و برنامه‌ریزی برای برپایی نماز جماعت را بر عهده من گذاشت. من در ارتباط با نماز جماعت خیلی حساس بودم. دوست داشتم به‌خوبی انجام وظیفه کنم.
شب اول نمی‌دانستم ساعت دقیق اذان صبح چند است. از طرفی افق شوشتر با افق شهرضا متفاوت بود.
چند ساعت خوابیدم. وقتی احساس کردم اذان شده، از خواب پریدم و از چادر تبلیغات بیرون رفتم. روبروی یکی از چادرهای گردان ایستادم.
دستم را کنار گوشم گذاشتم و اذان را شروع کردم. چون برای اولین بار در جمع رزمندگان اذان می‌گفتم، حس خوبی داشتم.
فراز دوم یا سوم اذان را که گفتم، شیئی خورد پس گردنم و افتاد روی زمین. ظاهراً فرد معترض، بشقاب رویی دم دستش را به سمت من پرتاب کرده بود.
پشت سرم را که نگاه کردم، صدای یکی از همشهری‌هایم را شنیدم. در تاریکی شب نشناختمش؛ اما با لهجه غلیظی گفت:
به کمرت بزند، خروس بی‌محل. یه نیگا به ساعتد بوکون، یه ساعت دیگه موندس تا اذان.
دیگر ادامه ندادم و یواشکی رفتم توی چادرمان خوابیدم. از شب بعد با آقای شیرعلی هماهنگ شدم که دقیقاً چه ساعتی اذان بگویم.
منبع:
کاوسی، رمضانعلی، زبون دراز (مجموعه خاطرات طنز رزمندگان دفاع مقدس) مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۴۰۲، صفحات ۱۰۹، ۱۱۰
