ملی‌گراها و لیبرال‌ها درباره جنگ چه موضعی داشتند؟
در ابتدا باید گفت منظور از ملی‌گراها و لیبرال‌ها، جریان‌ها و گروه‌های
سیاسی‌‌یی بودند كه با وجود مخالفت با رژیم شاه، بعد از استقرار نظام جمهوری اسلامی چندان دلخوشی از اسلامی بودن حكومت نداشتند. آنها معتقد به جدایی دین از سیاست و در صدد استقرار یك نظام سیاسی غربی بودند و بر همین اساس در بسیاری از زمینه‌ها چه قبل از شروع جنگ و چه بعد از آن با نیروهای خط امام اختلاف‌نظر داشتند. به طور كلی لیبرال‌ها به رهبری بنی‌صدر كه در مسند ریاست جمهوری نیز قرار داشت، در ابتدا قصد داشتند با تسلط بر ساختار سیاسی و نظامی كشور، حاكمیت خود را تثبیت نمایند. اما عدم تطابق دیدگاه‌های آنان با شرایط انقلابی حاكم بر ایران، موجب به وجود آمدن دو مسئله شد، این دو مسئله یكی بن‌بست نظامی در جبهه‌ها و دیگری بی‌ثباتی سیاسی در صحنه داخلی كشور بود. بن‌بست نظامی در جبهه‌ها كه بر اثر شكست استراتژی نظامی آنان حاصل شده بود، عواقب خطرناكی را برای منافع ملی كشور به دنبال داشت. علت شكست تفكر نظامی لیبرال‌ها، پیروی از اندیشه نظامی كلاسیك بود كه با توجه به وضعیت نیروهای مسلح كشور از نظر تجهیزات و نفرات در آن روزها، غلبه بر ارتش عراق و آزادسازی سرزمین‌های اشغالی را غیرممكن می‌‌دانستند. در این استراتژی، نیروهای انقلابی كه در عرصه نظامی، سپاه و بسیج شاخص آن بودند، تحت عنوان نداشتن تخصص، از ایفای نقش كلیدی در عرصه تصمیم‌گیری و اجرا محروم بودند. علاوه بر آن، لیبرال‌ها با ایجاد اختلاف با نیروهای پیرو خط امام، موجبات بی‌ثباتی نظام سیاسی ایران را فراهم ساختند كه به طور غیرمستقیم در تشویق عراق در حمله به ایران و پیروزی‌های اولیه ارتش عراق، مؤثر بود.
