جنگ گرچه پایمال شدن تمامی قواعد بین المللی را در بر دارد، خود دارای آدابی است که عدم رعایت آن موجب مسئولیت بین المللی برای ناقض حقوق بشردوستانه می گردد. باوجودی که استفاده از سلاح های شیمیایی سابقه ای طولانی در تاریخ دارد، اما قراردادها و مقاوله نامه های بین المللی آن را خلاف اصول انسانی و حقوق جنگ تلقی کرده و طرفین درگیر در ستیز را به پرهیز از کاربرد این مواد و سلاح ها تشویق و وادار نموده اند. نمونه برجسته چنین تعهدی در کنوانسیون ممنوعیت سلاح های شیمیایی ایجاد شده است که دستاورد سیصد سال تلاش برای رهایی انسان ها از رنج های غیرضروری ناشی از جنگ است. از نظر حقوق بین الملل دو نوع ممنوعیت در مورد ابزار جنگی وجود دارد: یکی کاربرد سلاح های خاص و دیگر اتخاذ شیوه های وخیم آسیب رساندن به نیروهای دشمن. این هر دو در جنگ افزارهای شیمیایی مصداق دارد. لذا این کنوانسیون که پس از فجایع ارتکابی رژیم بعث عراق در جنگ های داخلی و جنگ تحمیلی بر ایران تدوین گردید را می توان تنها نتیجه مثبت این رویدادها برای بشریت در نبردهای بین المللی آینده قلمداد نمود. نظر به اهمیت این موضوع هم از جنبه های حقوقی و هم انسانی، در این نوشته تلاش کرده ایم خلاصه ای از آنچه را که برای شناخت سلاح های شیمیایی لازم است ارائه دهیم.
